Europarlament – kosztowna i niepotrzebna wydmuszka

Wkrótce wyślemy część naszych dzielnych polityków na kosztowne „wakacje życia” w europarlamencie. Większość z nas nie wie po co ani dlaczego ani co ten europarlament robi. Co nie dziwi zważywszy na to ze cała ta instytucja jest kosztowna, fasadowa i niepotrzebna. Obrazuje więc wszystko to o co oskarża się samą UE. Ale niestety jest też zupełnie poważną tubą i źródłem finansowania dla antyeuropejskich i prorosyjskich populistów i radykałów a to już jest niebezpieczne.

Po co jest Europarlament? Oficjalnie to narzędzie demokratycznej kontroli nad Unią. Tak ale… nie. Otóż jak przyjrzymy się nieco dokładniej machinie biurokratycznej UE to praktyczna rola Europarlamentu jest dalece mniejsza od bombastycznych zapewnień urzędników. Owszem i kwestie budżetowe i niektóre formalne przechodzą przez europarlament ale jego rola z rzadka sprowadza się do czegoś więcej niż klepnięcia stosów papierów podsuwanych przez eurokrację.

Dlaczego? Bo tak właśnie eurokracja ten twór zaprojektowała. Jako „złota klatkę” dla polityków którzy mają ją nadzorować. Wysokie wynagrodzenia, komfortowy budynek i wybory pozbawione wagi w krajach członkowskich sprawiają że do europarlamentu nie idzie się „robić polityki” ale zarobić. Smutnym wyjątkiem są partie skrajne które korzystając z niskiej frekwencji i zdyscyplinowanego elektoratu wprowadzają do europarlamentu znacząco liczniejszą reprezentację niż ich rzeczywiste poparcie. W ten sposób uzyskują znaczące środki i przestrzeń do propagowania swoich radykalnych agend. Jest to fatalny skutek uboczny sprawiający że europarlament jest obecnie najbardziej antyeuropejską instytucją UE.

Ale antyeuropejskość nie wyraża się tylko radykałami. Bardziej nawet antyeuropejsko działa spotkanie z entuzjastycznym europarlamentarzystą. Mam wrażenie że każda Róża Thun stworzyła więcej przeciwników integracji europejskiej niż Janusz Korwin-Mikke kiedykolwiek będzie w stanie. Specyficzny rodzaj tępoty połączony z dość wybujałym ego i poczuciem wyższości to nie jest rzecz która rezonuje z normalnym elektoratem. Ale przez lata wystarczało.

Czy są wyjątki? A i owszem. Jerzy Buzek był takim wyjątkiem. Fachowiec którego eurokraci nauczyli się szanować. Ale to jednak wyjątki a zdecydowana większość chce skasować swoje comiesięczne 40 k i pojechać do domu pilnować realnej zupełnie nie europejskiej kariery, albo pielić ogródek.

Niestety ta propagandowa fasada „demokratycznej kontroli” sprawia że tego nowotworu zlikwidować się raczej nie da. Skazani jesteśmy na chorobę przewlekłą. Więc w ramach psikusa polecam wszystkim aby głosować na końcówki list. Nie zaszkodzicie w ten sposób swoim ulubionym partiom a przy okazji jednak pokarzecie że te wszystkie „jedynki” też mogą przegrać.